Nasıl başlamalı, bilmem ki…
Bu güzelim sahil kentinde hava soğuk mu soğuk…
İçim gibi, içiniz gibi.
Balkon kapısını aralayıp yukarıya, bulutlara bakıyorum…
Yer yer kümelenmiş bulutlar yağmura hazırlanıyorlar sanki.
Karaya çalan koyu gri bulut kanatları yere bakıyıyorlar.
Sanırım az ötede, düzlükte sicimler toprakla, azalmış yeşil alanlarla buluşuyorlar.
Ah, nerede kaldı o eski kışlar!
Kar’ın aylar boyu yarenlik ettiğimiz yanı, yağmurun kepenek tanımaz huyunu biliriz, ne de olsa.
Hele de çamurun vıcık vıcık oluşu ve aynı anda omuzlarımızın yağmur değnekleriyle terbiye edilmesi unutulmaz.
Unutulmaz ama mutluyduk be!
Çünkü, yağmur yağmur gibiydi. Naz etmezdi vakti zamanı geldiğinde.
Buluşmazdı betonla, betonarmeyle ve asitle.
Bilirdik ki, toprak suya doyacak, sarnıçlar göbeklenecekti.
Ve bahar gelecekti, bahar!
Duydunuz mu heeey!
Oysa, şimdi gökyüzünden asit boca ediliyor üstümüze, başımıza.
Ve bilirdik, “kışın sonu bahardır” demeyi. Ama bilemez olduk neyin bahar, neyin kış olduğunu.
İçinden geçtiğimiz bu varlık içinde yokluk zamanlarda pişmiş aşa su katıldı.
Bulamaç oldu, bulamaç!… ‘Aşımız-Ekmeğimiz’.
Bilmediğimiz ne kaldı?
Huyumuz kurusun…
Her konuda ahkam kesen, köşesinden- ucundan yakaladığımız bir sürü bilinmeze dokunan, bilinmezi bilinir kılan biz değil miyiz?
Bu yetmezmiş gibi halaa koltuğunda, çantasında kitap ve elinde kelepçesi olan biz değil miyiz?.
Biz değil miyiz tıklamalar kullanarak, dokunmatiklere meylederek çocuklarımızla yarışan?
Yirmi dokuzun son harfini kullanarak adlandırdığımız kuşakla iletişim çağının içine içine girerek orada sefa-cefa süren yine biziz ?
Dedim ya, bilmediğimiz ne kaldı?
Biliyoruz bilmesine de…
‘Bilgi Obezite’ teşhisi konulmuş bize.
Bunun nedeni de çok okumak ve düşünmek.
Tanıklık ettiğimiz üç kuşak da işin cabası.
Ha, Okuduk da ne oldu diyecektim ama, terbiyem müsaade etmez buna…
Bu yetmez mi diyecektim, boğazım kaşındı…
Ama, çeken bilir be kardeşim…
Türkünün dediği gibi;
“Aşan bilir karlı dağın ardını
Çeken bilir ayrılığın derdini”
WatssAPP -05350640748 04.02.2023
