Birçok kez ülkemizde ‘muhalefet neden bir araya gelemiyor?´ sorusu sorulur. Bazen de ‘sol neden bir araya gelemiyor?´ diye soruluyor.
Bu soruların sorulma nedeni bir partinin oylarının iktidarı değiştirmeye yetmemesidir. Altı muhalefet partisinin bir araya gelmesinin başlıca nedeni budur. Elbette her partinin amacı iktidara gelmektir. Bu partiler de bir araya gelmeleri için hedef olarak tek adam yönetiminden kurtulmak ve güçlü parlamenter sistemi göstermektedirler.
En demokratik kapitalist sistemde bile siyasal partiler, siyaset ve seçim pazarında rekabete giren siyasal şirketlere benzer. Seçimlerde partiler siyasal mallarının, kendi programlarının, reklamını yaparak karşılığında seçmenin oyuna talip olurlar. Aynı kapitalist bir pazar gibi. Bu pazarda siyasal partiler yapılamaz vaatler yanında daha çok meslek gruplarının durumlarını iyileştirmeye yönelik vaatlerde bulunurlar.
Daha önceki yazılarımda yazdığım örnekleri tekrar pahasına vermek istiyorum. Buna neden olan da bu partilerin aynı şeyleri tekrar etmeleridir. Sol partiler birleşme ve iktidara gelme konusunda hep ‘sol´un birleşip iktidara geldiği örnekleri verirler, örneğin Yunanistan´da Siriza ve Güney Amerika örnekleri gibi. Ama bunların vaatlerini yerine getiremedikleri ve iktidarda uzun süre kalamadıkları örnekleri vermezler. Mevcut sistemde iktidara gelseler de halk adına verdikleri sözleri tutamazlar.
Bu siyaset arenasında hareket eden partiler toplumdaki sınıfları ve bu sınıfların talepleri ve konumlarını, her sınıfın kendi demokrasi anlayışını göz ardı ederek genel olarak “halk” ve “ezilen” kavramları üzerinden propaganda yürütürler. “Sol” kavramı ezilenlerin yanında olmayı ifade ettiği şeklinde tarif edilse de ekonomik olarak sınıfsal belirsizliği vardır. Bir işveren de yanında çalışan işçi de “ben solcuyum” diyebilir ve bu solcular tarafından yadırganmaz. Hâlbuki bu ikisinin aynı yönetim biçimi içerisinde uzlaşması demek sömürünün devamından yana olmak demektir. Yukarıda belirttiğim gibi bu partiler meslek gruplarına hitap ederler ama bu meslek gruplarının kendi siyasetini yapması için doğrudan mecliste temsili gibi bir olguyu düşünmezler.
Gelecekte gerçekten demokratik ve üretken meclisler olması isteniyorsa her meslek grubunun kendi temsilcisini seçip gönderdiği meclisler olmalıdır. Siyaset ayrı kulvarda, meslekler ayrı kulvarda olmamalıdır.
Bugün işçiler, kamu emekçileri, tarım emekçileri, yerel yönetim emekçileri, sağlık emekçileri, eğitim emekçileri, teknik elemanlar, hukukçular vb. kendi politikalarını kendileri yapamıyorlar. Bu meslek grupları sadece meydanlara çıkıp kendi taleplerini seslendirmeyle yetiniyorlar. Bu meslek grupları kendi mesleki temsilcilerinden oluşan meclis ancak kendileri için demokratik meclis olacaktır. Bunu da ancak kendi birleşik güçleri ile sağlayabilirler.
