Geveze hüznü sevmem. Fukaralığın, isyana dönüşmemiş sitemlerini de. Üç kuruş gelirini meyhanelerde tüketip kederde debelenen emekçilere de sempati duymam; kutbu, gerçek bir aşk değil aşk klişesi olan şiirlere de.
Gelin görün ki Naim, bu şiiri severdi. Her dizesi, her gamı ayrı yakışırdı sesine. Şiirin kendisini değil Naim´in şiiri okuyuşundaki tutkuyu severdim, Naim´in bu şiiri sevişini severdim. “Neylersin elimden tutmadı talih” dizesi Naim´le gerçeklik bulurdu, Naim´de somutlaşırdı.
Devrimciydi. Boyu iki metreyi geçerdi. “Uzun” derlerdi ona. Mitinglerde, eylemlerde en tepedeki sol yumruk oydu. Hiç kaçmadı Naim, hiç kaçamadı. Sığacağı bir yer bulamadı ki sığınsın. Hep ortada kaldı; hep uzun, hep görünür.
16 yaşında 12 Eylül işkence hanelerinde tarihin en ağır işkencelerini yaşadı. Sessiz sitemsiz, yoldaşlığa inancını hiç yitirmedi. Dostluğu ve yoldaşlığı daim kılan kendine has bir sessizliği vardı. Güven, bu sessizlik içinde göverirdi.
Hiç üslup denemedi, neyse o kaldı.
Görevini, yerini o kadar hızlı bellerdi ki – bir gram komplekse girmeksizin- bir bakmışsınız pankartınızı hazırlamış, flamanızı en yukarıya çekmiş; sandalyeleri dizmiş, meydanı süpürmüş, bir bakmışsınız çayınızı demlemiş, yemeğinizi hazırlamış…
Gerçek bir “sıra neferi” idi.
Tarihin üzerimize dağları yığdığı, nefesimizi kestiği bir kesitindeyiz. ”Ejderha olsak kar etmez”, yiğitliğimizin, cesaretimizin karşımıza diktikleri duvarda bir gedik açma şansı yok henüz. “İyi insan” biriktirelim, “iyi insanlarla” görüşelim, karanlığın içinde yüreğimizi kılavuz edelim, “kötüyü iyi yapan şeyleri” yeniden dâhil edelim hayatımıza. Çok şey değişecek. Nereden mi biliyorum? Naim öyle yaptı, sonuç ortada.
1 Mayıs sabahı kaybettik seni. Gidişin de anlamlı oldu. En tepedeki sol yumruk sendin. Şimdi bir yıldızın ortasında parlayacak yumruğun sonsuza kadar.
Işıklar içinde uyu sevgili yoldaşım.
Recep Yıldırım
1 Mayıs 2018 / İskenderun
Bugün, 23 Nisan 2024 Salı
