Bugün bana tanrının bahşettiği bir terasım var. Evimin en sevdiğim yeri diyorum. Zira orada huzur buluyorum.
Odunlarımın arasında annemin mart soğuklarından saklayıp yuvalandığı simsiyah bir kedi yavrusu vardı. Ben onu hep sütlerle, annesini de kendi yediğim yemekle beslemiştim.
Şu anda kocaman oldu. Gündüz hayvanseverlerin verdiği yemlerle yetinmiyor, ama geceleri mutlaka gelip pencereme tırmanıyor. Hep yiyecek istiyor sanıyordum. Meğer vefa ve sevgi vermek, benden de onu sevmemi istiyormuş. Hemen kutu süt getirdim, içine taze pide doğradım. Ama yine pencereye tırmanıp camın ön çerçevesine yattı. Güzel sarı gözlerini bana dikerek teşekkür etti. Ve başını koyup uyudu. Ona teşekkür ediyorum.
Hayvanları akılsız sanmayın. Onlar sadece konuşamıyorlar. Her dediğimizi anlıyorlar. Bir de arap bülbülü… ailesiyle ıslıkla konuşurlar. Sabahın erken saatinde gelip serenat yaparlar. Ben de onlara ıslıkla cevap veririm. Bilhassa yayladaki evimin küçük bir incir ağacı vardı. Onun meyvesi ağustosta yetişirdi. Aldığımı seneye kadar doyasıya yedim. Komşularıma verdim. Kapımın önünde benden evvel oturanlara rahmet ve selametler olsun. Oturanlara da helal olsun. Onlara da incir kuşları dediğimiz minik kuşlar vardır. Onlar gelir. ‘Hadi artık incirler yetişti. Yeyin´ derlerdi. Şimdi bana Leman teyzemiz kazayım mı diyeceklerdir. Çok şükür çok sağlıklıyım. Daha nice yıllar sizlerle yaşayacağız.
Hepimize bugünlerin gelip geçici olduğunu söylemek istiyorum. İyi ıslık çalmayı kuşlarla konuşmaya çalışın. Çok mutlu olacaksınız. Onlara ulaşacakları yerlere yem ve su bırakın.
Hüseyin ağa dediğimiz bir bahçıvanımız vardı. “Leman Hanım ağaçların tepesindeki meyveleri toplamayalım. Onlar kuşların, kurtlarını yiyeceklerdir. Onlar aç kalmasın” derdi. Bir doğasever olarak çok gururluyum. 5 yaşına kadar yaşadığım sevdiğim Osmaniye´min Arya Köyündeki Ayhan kuzenimi ve ailesini sevgiyle kucaklıyorum. Hepsini çok seviyorum. Ama maşallah ailece çok genişiz. Ölülerimizi rahmetle anıyorum. Nice mutluluklar diliyorum. Hoşçakalın
