Sosyal iletişimcilerin, çocuk gelişimi uzmanlarının istisnasız tümü, çocuk oyunlarının ne kadar önemli olduğunu vurgular. Çocuklar, gelişimlerinin önemli bir bölümünü oyun oynarken kazanırlar. Oyun, çocuğun sağlıklı bir birey oluşunda etkendir.
İp atlama, özellikle kız çocuklarının oynadığı bir oyundu. Malzemesi sokak ve uzunca bir ipti. Yılın her mevsiminde oynanabilirdi. Hava yağışlı, fırtınalı değilse, yerde çamur yoksa ip sokağa çıkarılır, kimse davet edilmez, sesi, gülüşü ve enerjiyi hisseden çocuklar oynamak için sıraya girerlerdi. İpi tutan olmak ebe olmakla eş anlamlıydı. Oyunun kendine has bölümleri ve sözleri, tekerlemeleri vardı. Normal atlama, çapraz atlama, iki ayağı birden kullanarak tempolu atlama, çekirge tipi atlama, tek ayakla atlama, ters atlama, çift ayakla atlama. Oyunda başı çeken kişi, hangi hareketin yapılacağını da belirleyen kişiydi. Komutları da o verirdi. İpe takılan, hareketi tamamlayamayan yanardı ve ipi tutardı. Çocuklar bu oyunda ritim duygusu kazanır, kötücül enerjiden uzaklaşır, grup iletişiminin en güzelini yaşar, kendine güvenmeyi öğrenir, spor yapar, fiziksel sınırlarını öğrenir ve kendisiyle barışırdı.
İp atma oyunu çocuk oyunu değildir. Böyle bir oyun yoktur. Bu oyun seçim mitinglerinde, Meclis kürsülerinde, grup konuşmalarında ortaya çıkmıştır. Hiçbir yararı yoktur. Ne ajitasyon ne de propagandadır. İnsanlara olumlu bir gelecek vadetmez. Hoşgörü, barış, huzur mesajı yoktur. Ekonomik beklentileri karşılamaz. Enflasyonu düşürmez. Emekli maaşlarını yükseltmez. İlginç tarafı hırsızı, dolandırıcıyı, yetim hakkı yiyenleri korkutmaz; mafya bu oyundan hiç tırsmaz…
Hiçbir yararı yoksa koca adamlar neden bu oyunu oynar?
İdam cezasını kaldırmışız, iyi de olmuş. İdam cezası olan ülkelerde suç oranı düşmüyor, idam caydırıcı bir etkiye sanıldığı kadar sahip değil. İdam, ülkemizde ciddi bir meclis çoğunluğunun oyuyla üstelik siyasette hala aktör olanların oyuyla kaldırıldı. Bu oyuna gerek yok artık. Halkın yaşamsal sorunlarını çözmek daha değerli bugün.
