Özdemir Asaf, “Yuvarlağın Köşeleri” adlı eserinde çok derin özdeyişler, aforizmalar kurar. Pek çok özlü sözü sanatçılar, siyasetçiler tarafından defalarca alıntılanmış; sözün, yazının etkisini artırmıştır.
“Renkler hızla kirleniyordu, birinciliği beyaza verdiler” özdeyişi çok ünlüdür. Namuslu bir insanın yaptığı en ufak bir yanlışın hemen göze battığı, namussuz bir insanın yüzlerce yanlışı, yalanı bile olsa meşru sayılması paradoksunu ne güzel anlatmıştır.
“Bildiğini yapan ile yaptığını bilen
Savaşa giriştiler birincisi
Barışa giriştiler ikincisi kazandı” Müthiş bir sözcük ekonomisiyle dile getirdiği bu özdeyişinde roman olabilecek bir içeriği birkaç sözcükle anlatmayı başarmıştır. Evet savaş için bilgi gereklidir. Silah yapmayı, plan yapmayı, taktikleri bilirsen savaşı kazanırsın. Barış için ise bilinç gerekir. Yaptığının sonuçlarını düşünebilmek gerekir, barış ancak bilinçle, erdemle gerçekleştirilir.
“Ne bekliyorsun?
-Kurtarıcıyı bekliyorum
-O, boyuna geçiyor, görmüyorsun. Hem sonra sen neden kurtulmuyorsun da bekliyorsun?” özdeyişindeki ironi biz insanların ruh halini ne güzel anlatıyor.
Benim en sevdiğim özdeyişlerinden biri de “Unuttum diyen akıldan, hatırlamıyorum diyen namustan sıfır alır” özdeyişidir. Günlük hayatta neredeyse aynı anlama geldiğini düşündüğümüz sözcüklerin aslında anlamsal yüklerinin ne kadar farklı olduğunu ortaya koyuyor. Evet, unuttum dediğimizde bir çaresizliği ortaya koyuyoruz, nöronlarımızın, impulusların görevini yapamadığını, beyinsel bir sıkıntıyı anlatmış oluyoruz. Elimizde olmayan bir durumdan söz ediyoruz. Hatırlamıyorum dediğimizde ise karşımızdakine yeterince değer vermediğimizi, işimizi, görevimizi ciddiye almadığımızı dile getirmiş oluyoruz, başka bir deyişle hatırlamıyorum derken ahlakımız devreye giriyor. Hatırlamıyorum diyen insan aslında neyi unutmaması gerektiğini bilen ama yalan söyleyen insandır.
“Yarının karanlıksa dön düne bak daha iyi…
Ama unutma ki sen düne baktıkça yarınların karanlık kalacaktır”
Işıklar içinde uyu büyük şair.
